16 yıl geçti… Ama ben dün yine 16 Ağustos’u 17 Ağustos’a bağlarken, saat 3’ü 2 geçmeden uyuyamadım. Sessizliğin içinde 16 sene önce hafızama yer eden 45 saniyeyi başa sarıp sarıp yaşadım. 16 senedir hep böyle. Çocukluğumun geçtiği Yalova’yı özledim, artık görmediğim arkadaşlarımı düşündüm. Hatırladıkça hatırladım… Elbette etkisi ilk günkü gibi olmuyor ama özünden hiçbir şey kaybetmiyor o ’45’ saniyenin bıraktığı iz. Yaşattığı korku, hala ilk günkü kadar taze. Düşüncelerim ailelerini, yakınlarını kaybeden herkesle birlikte anıyorum.
Yorumlar